Corría o ano 1980 cando Antonio López Vila, un mozo de Lalín, comezaba en Muras a exercer como secretario-interventor no seu primeiro destino. Hoxe, case catro décadas despois, o Concello de Cabanas -presidido ata hai uns días por Germán Castrillón Permuy-, onde desenvolveu boa parte do seu labor profesional, tendo acumulado ocasionalmente Muras, Xermade e Pontedeume, vén de concederlle a Medalla de Ouro.
"Foi moi emocionante recibila e contar co apoio de compañeiros, amigos e familiares. Para min é un recoñecemento personal polo meu traballo, pero tamén para unha profesión que ás veces é descoñecida nas súas funcións", asegura Antonio, mentres fai unha viaxe mental a ese primeiro destino, no que estivo 14 anos.
"Cheguei a Muras coa primeira corporación democrática. Había dous funcionarios a punto de xubilarse e un alcalde xesuíta, Modesto Vázquez Gundín, con moitas ganas de facer cousas", rememora o secretario, recordando que unha das primeiras intevencións foi "eliminar as 'ventanillas' e facer un mostrador para atención directa ao público".
Os recursos eran escasos, non había nin ordenadores, nin bases de datos e o teléfono funcionaba daquela maneira. "A compra dunha fotocopiadora, aínda que deficiente, e unha máquina de escribir, que tiña a memoria dunha liña, foi un éxito nesa primeira lexislatura", conta Antonio, que aínda ten gravados os resultados das seguintes elección municipais, entre outras anécdotas e vivencias.
Veciño das Pontes dende o 89 e secretario de Cabanas desde o 95, López regresou por traballo en varias ocasións á Chaira
En 1989, por cuestións familiares, trasladou o seu domicilio ás Pontes, onde leva vivindo dende entón, e comezou a mirar cara á Coruña. Incorporouse ao Concello de Cabanas en 1995 e "por cuestións de amizade" regresou en varias ocasións á Chaira.
"A Xermade acudín primeiro á chamada de Tomás Rodríguez e despois á de Roberto García. Estou moi agradecido polo trato que recibín no tempo que estiven en acumulación alí", di o secretario, que tamén retornou a Muras no último mandato "para axudar a uns rapaces aos que adestrara ao fútbol sala sendo uns nenos", conta cun sorriso.
Sempre dilixente e disposto a botar unha man, aínda que iso o obrigase a restarlle horas á familia -"a nosa profesión afecta máis alá do traballo exclusivo da oficina municipal e interactúa na nosa vida familiar, polo que tamén lle agradezo á miña muller e aos meus fillos o seu apoio"-, Antonio está a piques de iniciar a súa merecida xubilación, unha etapa que chegará en xuño e que será máis dourada do que nunca imaxinou.