Ao pé da N-640, perpendicular a ela e configurando unha sorte de rotonda que a une coa Praza do Concello, está o Paseo Central de Meira, corazón da Praza Maior.
Fonte
A centenaria estrutura perdeu unha das pías por un accidente con un camión e, ao entenderse que non podía ser restaurada, foi substituída por unha nova, obra de Quijada.
Melloras
O Concello realizou melloras na accesibilidade da Praza Maior, onde tamén se rehabilitaron a pedra e os bancos do paseo, ademais de renovar a iluminación.
Meira non sería Meira sen a Praza Maior e esta non sería tal sen o Paseo Central, cen metros de vida delimitados por árbores que son xa monumentos naturais. Por bancos que, se falasen, poderían contar infindas historias dos nenos e dos maiores, dos meiregos, dos feirantes, dos turistas...
A empedrada. Así lle chaman os que teñen memoria a ese vello paseo dos namorados. Un punto de encontro nos bailes de antano e nas feiras de hoxe. No día a día para os da volta, é onde repoñer folgos, coller un taxi, tomar un café no bar Centro —de titularidade municipal en alugueiro— ou noutro dos da rodeada, polo que pasar para ir a Correos, facer a compra... O mesmo é para os de fóra, que poden marchar cun selfie coa igrexa de Santa María ao fondo. O histórico Paseo Central encaixa ben nas modernas redes sociais, sobre todo dende que loce nas cabeceiras uns novos letreiros que rememoran aos antigos.
O corazón de Meira latexa ao ritmo dunha vila afeita a darlle a benvida á xente de aquí e de acolá. Xa sexa co vagaroso de antes, nos tempos do cruceiro, do palco da música, dos moitos coios ou dos pícaros xogando ás canicas, ou co máis lixeiro de agora, o da urbanización, dos vehículos ou doutras árbores, a esencia dese pulso que é sinal de vida permanece.
