Tras sobrevivir oculto baixo a superficie, o pasado ábrese camiño e das entrañas da terra destápanse séculos de historia. Agroman no que semellan buratos case máxicos.
O castro de Saa é un alto no camiño dos que merece a pena saborear devagar, sen présa. Nun mundo verde, ao que se accede por pistas que sobrevoan nesta época do ano as cegoñas, o visitante chega por un camiño de terra ata un panel informativo que presenta a máquina do tempo que coñecerá en poucos pasos.
Nunha especie de imaxe hipnótica, os fosos que rodean o castro entrelázanse, únense e alónxanse invitando a subir. E unha vez no alto, de súpeto, á croa preséntase completa ante os ollos.
É un círculo duns cen metros de diámetro rodeado dunha muralla que só vemos nos buratos máxicos pero que intuimos todo ao redor. Hoxe móstrase verde, coa herba ben cortada e coidada, e baleira, pero estivo chea de vida. Din os arqueólogos que polo menos 400 anos, probablemente dende o século III ou II antes de Cristo ao II ou III despois de Cristo.
En lugares así un perde a perspectiva do tempo, e volve ao presente, ao ver as casas ao lonxe, pero unha vez que un descobre un dos buratos máxicos non hai marcha atrás. O pasado aquí está vivo.
