Manuel non tivo opción e non quixo facer o mesmo cos seus fillos, que elixiron traballar na carpintería familiar que empezou o seu avó, José, "cunha serra pequena".
"Eu empecei aos 14 anos e eles entraron con 18 e 19. Gústame que estean aquí pero nunca foi nada obrigatorio", resalta Manuel.
"Para nós foi vocación. Levámolo vendo na casa de sempre, choio había e chegaría un momento en que se acabaría sen relevos", di a segunda xeración, que asegura que o do pai-xefe non se leva mal. "Para algunhas cousas é máis fácil, iso si, implícaste máis porque é o negocio familiar", aseguran.
"Ás veces vas comer e sigues falando e traballo. Cousas do negocio", explican, pero aseguran que se levan "moi ben" e que nunca tiveron roces.
"Intento deixarlles facer o que eles queiran, sempre que non sexan vaguetes. Posiblemente lle pediría máis a un empregado, a min esixíronme moito, e sentes moito orgullo cando ves un traballo ben feito", explica o proxenitor, que asegura que lonxe de separarse fóra do traballo, buscan tempo a maiores.
"Somos moi familiares. Antes viviamos aquí todos xuntos, agora veñen case todas as fins de semana", di.