A charla Ucraína: unha guerra sobre o terreo, onde o xornalista lucense Marcos Méndez relatou en primeira persoa a súa experiencia profesional e vital na invasión rusa de Ucraína, converteuse nun rotundo éxito de asistencia. O aforo no patio central de O Vello Cárcere quedou pequeno para acoller a todas as persoas que quixeron escoitar as vivencias do comunicador no conflito armado, nunha nova edición do ciclo Encontros en El Progreso.
O acto estivo organizado polo diario, conxuntamente co Colexio Profesional de Xornalistas de Galicia e a Asociación da Prensa de Lugo, e contou co patrocinio da Caixa Rural de Lugo.
Méndez respondeu durante algo máis de hora e media as preguntas dos xornalistas Dolores Cela, José Luis Ramudo e o redactor xefe de El Progreso, José Manuel Freire, así como do público asistente.
A historia desta odisea polo leste de Europa do xornalista comezou o 24 de febreiro, data na que recibe unha chamada da TVG para propoñerlle viaxar a Ucraína. Méndez deu o si case de forma inconsciente. "Chamoume un produtor da TVG ás oito da mañá, e ás catro da tarde collía o avión para ir á fronteira de Polonia con Ucraína", contaba .
Os problemas da intendencia foron a primeira adversidade que tivo que superar. A figura do tradutor, que tamén realizaba funcións de "conseguidor", resolveulle a vida despois de pouco máis de sete días na fronte de guerra.
O traballo en primeira liña require de medidas de protección excepcionais, e por iso o chaleco antibalas e o casco foron parte do seu uniforme durante os oitenta días nos que permaneceu como correspondente para a TVG, a Radio Galega, Telecinco e El Progreso, entre outros medios.
Nunca un complemento foi tan difícil de conseguir. Finalmente, ben pertrechado, e coa inestimable colaboración do seu cámara, accedeu á zona de guerra.
Marcos Méndez explicou en varias ocasións que ser correspondente de guerra é vocacional. Ninguén se xoga a vida por cartos. O soldo dos cámaras e axudantes ucraínos ronda entre os 200 e os 500 euros por xornada de traballo. Uns cartos que poucos xornalistas son capaces de gañar.
Tamén quixo darlle as grazas a Carmen Uz, xornalista de El Progreso, xa que pola súa mediación puido ter un seguro propio de xornalista que cubriría os seus imprevistos na guerra de Ucraína.
A guerra tapa moitas inxustizas, pero tamén outras cantas boas accións. "Os xornalistas non somos tan malas persoas como parecemos e axudamos a fuxir a moitas persoas, a cruzar a fronteira ou a trasladalas lonxe da fronte", desvelou este xornalista que tamén compaxina o seu labor informativo co de mestre de Linguaxe e Tecnoloxía Audiovisual na Escola de Arte e Superior de Deseño Pablo Picasso da Coruña.
Marcos Méndez viviu una experiencia que marcará o seu percorrido vital. "Cando te vés queda a sensación de deixar tirada a xente que coñeces, e a outra moita que non; é un sentimento de pena e culpa moi grande", dixo.
CONTENDA. Outra das cuestións que respondeu facía referencia ao tempo de duración da contenda.
A opinión pública falaba que Kiev caería en pouco tempo. "Cando chegamos pensamos que só ía durar semanas, pero a defensa da capital freou a ofensiva rusa e tiveron que recuar. Os ucraínos estaban preparados para a guerra desde hai moito tempo".
O xornalista cre que Vladimir Putin é a única persoa capaz de poñer fin á guerra, pero o seu carácter impredicible xoga en contra. Tamén existe outro factor que podería darlle a volta á contenda: "Hoxe se hai algún actor que pode frear este conflito é China".
O público presente tivo oportunidade de preguntarlle ao informador e quixo saber cando sería a súa volta como reporteiro de guerra. "Voltarei a Ucraína probablemente en agosto. Creo que será unha boa época porque terán chegado as armas que prometeu a Otan", puntualizou.
Tamén fixo referencia ao desgaste físico e psicolóxico que supón cubrir unha guerra. Nunha viaxe por estrada pincharon unha roda ao non ver un obstáculo moi evidente no camiño que ben podía constituír un perigo. "Cando baixei a garda, decateime de que ese era o intre de voltar á casa", explica Méndez, que non ten claro ata cando durará este horror.
